Yaşamanın gerçek değeri, yaşatma mefkûresiyle derinleşir, uhrevîleşir; semâvîlerin hayat seviyelerine denk bir hâl alır. Böyle bir gaye-i hayale bağlı yaşama, şahsî hayatı birkaç kat haline
Zaman geldi gönlümün bahçesinde gezindim, An da oldu cismaniyet ağında ezildim; Ey rahmeti engin Rab!.. Hep kapında inledim, Senin aşk u iştiyakın olsun diye derdim…
Her yan zulmete yenik, Seni gözlüyor gözler, Riya, süm’a edalı söylenen bütün sözler; Kaldır çehrendeki nikabı bize bir nur sun!.. Çözülsün toplumu kuşatan bütün pürüzler.
Unuttuk kendimizi, her şeyin zevki de gitti, Hazan esti, tatlı hülyalarımızı eritti; Ümidimiz teveccühe bağlı, bunda şüphe yok, Bilinmez, o “Erhamür’r-Râhimîn” ne murat etti!..
