Yusuf Turan

Ne garip bir şekilde Geliyor şimdi veda Bakarsın işte öyle Gitmeden son bir defa Mahzundur kimileri Yorgundur heceleri Tutulmuş ırmak boyu Ah gökyüzü kopkoyu İçinde onlarca sürgün Eksilirler gün be gün Terk edilmiş dünlerde Çatlıyorken...

Bana memleketimi geri verin Yeniden ümit çiçekleri Menekşe, gül, lale Cıvıl cıvıl kuşlar Eksik olmasın ruhumdan Rengârenk dört mevsim   Bana memleketimi geri verin Mavisiz kalan yaşamlar üstüne İçimde büyüyen acılar üstüne Okunsun yeniden...

Ne masmavi gökyüzü Ne coşkun akan sular Yok artık o bahçeler Özgürce uçan kuşlar Görünmez oldu şimdi Gecelerde yıldızlar Kayboldu gidişinle O sımsıcak bakışlar Dokunsun yüreğinden Yüreğime acılar Şaklatsın kırbacını Çektiğin tüm sancılar Bir an boş...

Sanki her şey bir rüya Şu dünya sarmalında Sağanak olmuş bela Masiva otağında Ah u efgânda yer gök Belki de inleyerek Efsunlar var kalbimde Başım dik, yüreğim pek Peygamber çiçekleri Dokunuyor kalbime Bir hüznün...

Merhum Âkif’i rahmetle anarken   On dört asır evvel yine böyleydi mezâlim Mazlum ne yaman sancıda, zâlim yine zâlim Dost derken elin oğluna gör bak neler oldu Aydınlık ufuklar...