Gökkuşağını cennet sanacak kadar çocuktum
Ellerimde hayallerim
Rüyasız geceyle uyanıyordum sabahlara
Bir çocuğun ayrılığı bilmediği vakitte
Annemi kaybettim Efendim
Bayram günü bayramı beklerken hep
İlk senin adını duydum
O da yetimdi dediler
Usul adımlarda körpe yolculuğum
Ummandan habersiz arkımda
Güneşimin tutulduğu çatlak çatlak ufuklar
İpi kopuk tespih gibi dizilince ardımda
Derdim kadar âmîn biriktirdim avucumda
Geçtiğim yollar aklıma Mekke’ni getirdiler
