O zaman nurdan bir hâlen vardı hepsi de yâr,
Hele o Ebû Bekir, Ömer, Osman ve Haydar!..
İç içe yaşanıyordu adeta nevbahar,
Bu garip gönlüm şimdi hep o günleri arar.
O nur çağı hasretiyle gönüller eriyor,
Sensizlik ve sessizlik bana elem veriyor;
Zorlamada âlâmım beni yere seriyor,
Dostlarımız suskun, düşmanlarsa esiriyor…
Gel canlansın ışık çağındaki nurlu demler,
Silinip gitsin ufkumuzu saran elemler
Bir kez daha yaşansın o demdeki erdemler,
Kenetlensin birbiriyle gönüller ve eller!..
***
