Ümidi kaybetmek yok, soluk aldığın süre,
Bu meydan aşk meydanı; çilesi, azabı çok.
Şeytan ve nefis üfler yenilgiyi ha bire,
Sadağında çok vardır onlara çekilen ok.
İşte o gayret oku, kalmamak yolda bedbin,
Doğrulup tekrar düşmek yollara ümit ile.
Olmamalı kimseye kalbinde öfke ve kin,
Dönmelisin aşk ile tutuşmuş kızıl güle.
Bu yokuş ancak böyle azim ile aşılır,
Kalbinin has köşesi daima Hakk’a ait.
Bu yeminle dağlar ve sarp tepeler aşılır,
Yaşamadan gönlünde iniş çıkış ve gelgit.
Kazanan böyle yaptı, erenler hep böyleydi,
Zincire vurup nefsi, şeytanını bağlayıp
Öyle düştü yollara, Hakk’a tam bir köleydi,
Onlara göre durmak dünyada büyük ayıp.
Hedefe varıncaya kadar durmamak asla,
Durulacak tek menzil Hakk’ın huzuru bilmek.
Savaşmak içte dışta, insîcinnîvesvasla,
Bedbinliği lügatten ölünceye dek silmek.
Budur işte zafere giden yolun kanunu,
Savaşmak, hep savaşmak nefis ve şeytan ile.
Kavuşmak Yaradan’a mecnun gibi en sonu,
Ve olmak sonsuza dek, ebedîCânân ile.
