Bir gün onunla aynı evde birlikteydik. Kaldığı oda yan taraftaydı. Birkaç arkadaşımla birlikte onun odasının bitişiğinde bir odada kalıyorduk. Gece yarısı bir ses duydum. Yan
Sabır ilmeğiyle örülmüş bahar, Seni hangi kahır hazan yok etti? Dedik; umut ile vuslata kaç var? Seni hangi hicran, hizlân yok etti? Çiçekler örmüştük tam
Çıkıversem bir gece adım adım yürüyüp Sonsuzluk denen yola aşk kanadını açıp Bütün benliğimi de ardım sıra sürüyüp Allah’a koşar gibi, fâni dünyadan kaçıp… Çıkıversem
Al beni terkine, al ey kahraman, Gidelim, mahmuzla atı, yâre sür. Zamanın rüzgârı esse de yaman, Gidelim son hızla, atı yâre sür. Buralar yaşanmaz bir
Hasretini çektiğim, Senden haber bekledim, Çöle yağmur nasılsa, geceye nasıl fecir! Parmaklıklar ardında günü güne ekledim, Hicranım kollarımda, küflü, paslı bir zincir. Uçan kuşlara sordum,
Anladım ki bu alem eneyi kırmak için, Açılmış bir okulmuş; geç anlamış olsam da. “Hüve”yi soluk soluk daim haykırmak için, Bir gül gibi bu yolda
Daima bir ufuk oldun sen bana, Kalbimin bam teli mızrabın için. Dokun bir kez daha ne olur ona, Ağlasın inlesin kalb için için. Senin sesin
