Ölüler ölmüş gitmiş imandan uzak yerde
Diriler hep diridir imanlı yüreklerde
Hayata karşı şevki kalmamış imansızın
Şevk doludur imanlı çünkü Allah’a yakın
Coşuyor umut ile kucaklıyor âlemi
İman ile siliyor kalbden bütün elemi
Sabah uyanır, aşkla durur dîvâna hemen
Gün boyu toplar sanki bahardan gül, yasemen
Çalışır ötelere göndermek için sevap
Gündüzünde güneş var, gecesindeyse mehtap
İmansız böyle değil; yılgın, ürkektir her an
Yorulur çalışınca, yüreğinde kalmaz can
Ölmek ister, yaşamak onun için zordur zor
Daima yüreğini yakar yokluktan bir kor
İmanlı hep gülümser, hayat der bir çekirdek
Çalıştıkça sonsuzda filizler yeşerecek
Bir taşla iki kuşu avlar imanlı insan
Dünya için çalışsa Cennet yeşerir ondan
İmansız der ki dünya asıl maksadım benim
Burasıdır sadece keyf sürdüğüm âlemim
Çalsam çırpsam ne olur önemli olan keyif
Nasıl olsa hesap yok, niye çalışsın herif
Ah of’larla geçecek bütün hayatı onun
Yaşama sevinci mi kalır içinde bunun
Namazla nurlandırır şevkle imanlı ömrü
Çalışır ve çabalar elmas eyler kömürü
İşte böyle ey dostum imansız ve imanlı
Biri ölmeden ölmüş, biri ebedî canlı
Not: Yirmi Birinci Söz’den ilham alınarak yazılmıştır.
