(Hapisteki öğretmenime mektup) Pek değerli, pek hayırhah ve pek vefakâr öğretmenim! Ben sizin Cihan’ınızım. Bugün 25 Mayıs 2020. Bizleri mezun edeli tam 20 sene olmuş.
Gurbet, anıldığında boğazıma düğümlenen yumruk demek, sonra da gözlerimden gayri ihtiyarî dökülen yaşlar… Geride bıraktığım gözü yaşlı, ana babamı bir daha ne zaman görürüm, görebilir
Onulmaz yaralarımız var bizim. Bazılarımız gibi, çok taze, bir o kadar da derin. Kabuk bağlar mı, sarılır mı bilinmez. Bir dokunabilseydiniz size en yakın yerine
Gufraneke ya Rabbena Acizim, hem de zelil oldum Muhtacım, hem de meyyit oldum Mahlûkum, hem de hakir oldum Veysel Karanî münacatı terennümündeyim Acizliğimi, fakirliğimi ve
Yüreğimin derinlilerinden Çağlayan bir deli ırmak Nicedir zorluyor bentlerini Gönlüme duvarlar örüyorum Rabbime dualarla sığınıyorum Yüreğimin derinliklerine kilitledim En bakir, en güzel sevdaları Anahtarı Sevgiliye
Kimsenin doğrusuyla eğrisiyle uğraşmaz Suçlamaz hiç kimseyi eksik kusur aramaz Yürüdüğü Hak yoldan bir milim dahi şaşmaz Soluk soluğa koşar durmaz gönül insanı Daima ölçüsüdür
