Gözlerinden yaşama sevinci çalınmış çocukların;
Bakışları öksüz,
Bakışları puslu ve yetim…
Lal kesilmiş diller, sağır olmuş kulaklar ve âmâ gözler;
Anlamaz ki o bakışlardan!
O bakışlar ki vicdanı olanların yüreğini deler geçer.
Bir mum misali sönmüş,
Çocukların gözlerindeki yaşama sevinci;
Tekrar yanar mı ki?!
Telafi edilebilir mi kaybolan o en güzel yılları;
Yoksa ukde mi kalır süt kokulu yavruların göz bebeklerinde?
O göz bebekleri ki hüzün kuyusu,
O kuyu ki sesimi duyan var mı çığlığı,
O çığlık ki yakar ana-babaların ciğerini…
Yusuf Peygamber’in zindan kardeşlerine hasret göz bebekleri;
Özlemle dalar semaya,
Umudunu bağlar bir tek Allah’a.
Bir gül misali solmuş;
Çocukların dudaklarında gülüşleri.
Yakar elbet içimizi,
Ve ahirette sizi.
Siz ki bilirsiniz kendinizi…
