(Mehmet Ali Şengül Hocamızın aziz hatırasına…)
Muhabbetten, sevgiden bir sebildi
“Göz aydınlığı” baldan tatlı dildi
Milyonların kalbindeki kandildi
Bir yiğit insandı Şengül Hocamız
Ahde vefalı, çilekeş insandı
Sabırla tüm zorluklara dayandı
İnsanlık dedi, alev alev yandı
Bir yiğit insandı Şengül Hocamız
Hizmeti omuzlayan ilklerdendi
Anadolu’da açan güllerdendi
Bir ömür hep çile çekenlerdendi
Bir yiğit insandı Şengül Hocamız
Hücreye koyup işkence yaptılar
Günlerce, günlerce dayak attılar
Ayaklarında et bırakmadılar
Bir yiğit insandı Şengül Hocamız
Hizmet dedi, başka bir şey demedi
Kimse sesli güldüğünü görmedi
Zerre kadar dünyaya meyletmedi
Bir yiğit insandı Şengül Hocamız
Hayatını dolu dolu yaşardı
Gece gündüz, yaz kış demez koşardı
Muhabbetle yaraları sarardı
Bir yiğit insandı Şengül Hocamız
Şu tertemiz Hizmet’in hüccetiydi
Adanmışlık ruhu tek servetiydi
Günahlardan, masiyetten dertliydi
Bir yiğit insandı Şengül Hocamız
Hasan Basrilerin, Mevlanaların
Yüz akımız İmam-ı Azamların
Samsunlu hocasıydı milyonların
Bir yiğit insandı Şengül Hocamız
Mazlumun, mağdurun tarafındaydı
Gül yüzlü rehberin arkasındaydı
Fedakârlığın şahikasındaydı
Bir yiğit insandı Şengül Hocamız
İhlâstan âbide gibi dururdu
Hep ulvî hususlardan dem vururdu
Semtine sokulan huzur bulurdu
Bir yiğit insandı Şengül Hocamız
