Sevmek ve sevilmekten gaye Allah’mış meğer,
İç içe aşk ve hicran.
Seven gönül tıpkı buhurdanlık gibi tüter,
Aşk ateşiyle her an.
Uzat elini ey Dost, ruhum sevgine muhtaç!
Sensin derdime derman!
Hasretle yananlara vuslat yollarını aç!
Kalksın perde aradan!
Tüllensin her an gönlümde ayrı bir nevbahar,
Canım yoluna kurban!
Her yerde bir ağ sermişsin, ruhum ona şikâr
Olsun katlime ferman!
Gerçi cürmüm çok, ama gönlüm de tutkun Sana;
Ben bir muhtac-ı ihsan.
İnayetinle al kalbimi kendinden yana!
Ey her şeyi Yaratan!
Nefsim mavi, mor, pembe renklerle geceliyor,
Her hâlim Sana ayan.
Buruk vicdanım her zaman Seni heceliyor,
Yoktur ilmine pinhan…
Görsem şayet göreceğimi aklım dağılır,
Işığın mâh-ı tâbân…
Hülyâlarım rengini sırlı ufkundan alır,
Çağlar ruhumda ziyan.
Hep kara yalnızlık soluklar Sensiz sineler,
Hicranla yanar vicdan…
Nurunun lem’asına cihan verilse değer,
Işığın bize burhan…
Seninle güneş gibi parlar hayatın sonu,
Damlalar olur umman…
Duyarlar ufuk ötesi yaşayanlar bunu,
Bu ne yüce bir irfan!
