“İşkembe çorbası severim anne” derdi sorsam, sormadım.
Sadece “anne, annem” demek için telefon açmak. Dünyanın en müstesna ve en yüce hislerinden olmalı. Telefonu açınca dakikalarca konuşmak. Hâl hatır sormak. Sarsılmak ara ara. Kapılmak o muhteşem duygulara. Ruh galip gelmiştir kelimelere, kavramlara. Daha harfler çıkmadan ağızdan hisler ulaşıverir kalp yamaçlarına. Sesten önce şimşekler çakar gönül semalarında. Yağmur ha yağdı ha yağacak. Ses gelir sonra. Kalbi ısıtır tatlı bir meltem gibi. Oradan ruha geçer dalgalar hâlinde yayılır bütün varlığa. Ve yağmak vaktidir. Düşer tane tane çatlamış dokunaklara. Ne de hızlı geçer zaman. Gözler görmekten mutlu olsa da ruh yanar durur hasretle. İnsan sırf duygulardan mı ibarettir?
