Günümüz dünyasında insanın kendisini ve hakikati tanıma ihtiyacı, her zamankinden daha yakıcı bir şekilde hissedilmektedir. Hızla dönüşen toplumsal yapılar, bireyin anlam arayışını karmaşıklaştırmakta; bilgiye ulaşım kolaylaşırken, hikmetin yerini çoğu zaman yüzeysel yorumlar almaktadır. İşte böyle bir çağda, “irşad” kavramı sadece dinî bir vazife olarak değil, aynı zamanda bireyin kendi varoluşunu anlamlandırma çabasına katkı sunan bir rehberlik faaliyeti olarak yeniden düşünülmelidir. Bu noktada irşadı, sadece başkasına bir şeyi anlatmak değil, aynı zamanda insanın kendini kurtarma yolculuğuna da eşlik eden bir sorumluluk olarak görmek gerekmektedir.
Kelime anlamı itibarıyla “doğru yolu gösterme, aydınlatma” gibi anlamlar taşıyan irşad; klasik terminolojide çoğu zaman tebliğ, davet, emr-i bi’l-ma’rûf ve nehy-i ani’l-münker gibi kavramlarla birlikte ele alınmıştır. Ancak günümüz sosyal psikolojisi ve iletişim bilimleri açısından değerlendirildiğinde, irşad kavramı artık çok daha katmanlı bir anlam dünyasına sahiptir.[1] Modern toplumlarda “kurtarıcı” değil, “rehber” olmak; “öğreten” değil, “birlikte öğrenen” pozisyonunda durmak daha etkilidir. Bu çerçevede irşadı, insanlara yukarıdan bir şeyleri bildirme ve onları değiştirme çabası olarak değil; birlikte yürünmesi gereken, saygı ve empati temelli bir yolculuk olarak anlamak daha sağlıklı bir yaklaşımdır. İrşad, artık sadece hakikati anlatma değil, muhatabını tanıma, dinleme, kültürünü ve değer dünyasını anlamaya dönük bir iletişim eylemi olarak yeniden tanımlanmalıdır.
