Menü
Yâ Rab ne hatîbdir ki makber: İnsanlara en derin meâli, Bir vahy-i bülend kudretiyle, Telkîn ediyor lisân-ı hâli! Ondan da alınmıyorsa ibret, Yok bir daha
Dünyayı âhiretin mezrası bilemedik Esen fırtınalarla sağa sola devrildik Birer müflis olarak yolun sonuna geldik Uzat nurlu elini, perişandır hâlimiz Hazan vurmuş yapraklar, kuru dallar
Bir millet arıyorum, vefasızlık etmeyecek. Önce alkışlayıp daha sonra öldürmeyecek. Puslu havalar ihanet kokarken buram buram. Korkmayıp gölgesinden yer açacak sinesinden. Dimdik duracak hepsi, yedisinden
Gökyüzünde güneşim, ufukta dolunayım, Elver ki Senin için cayır cayır yanayım; Mümkün mü cemalinle tutuşup yanmayayım, İsterim bu ateşle kor kesilip kalayım. Şâd et vuslatla
Kiminin yâd-ı ihtirâmı kalır, Kendi gittikte cânişîni olur; Kiminin bir yığın meberrâtı, Toplanır, heykel-i metîni olur; Kiminin de olanca hâtırası, Böyle bir sâye-i hazîni olur!
Çekilen çile canlar yakan keder, Sızlıyor yüreğim ömrüm pür heder; Kalmadı artık bende bir tahammül, Ne olur lütfedip deyiver “yeter!”.. Bir kor at içime de
Şu fânî zindegâniyle hayât-ı câvidânînin, Telâkî-gâhıdır makber denen son menzil-i ârâm. Hayat ölmekle bitmiş olsa bir şey anlaşılmazdı, Evet, bir ömr-i sânî var: Değil hilkat
Küskünsün bilmem ki beklentin nedir Hak hukuk deyip koşturdun senelerdir Beklediğini bekler ise senden diller lâl kesilir Bir sihirli meltem ile gelsin zulmetli nefsin eceli
