Sineler Sensizlikle yandı, lütfedip de gel!.
Ruhlarımıza eşsiz renginden elvan bırak;
Adeta can çekişiyoruz, kapıda ecel,
Gel, ruh-u câvidânınla içlerimize ak.
Sen gideli bütün inanan gönüller kırık,
Devrildi diktiğin çınarlar bir bir her yerde;
Gece-gündüz sızlanış, sinelerde hıçkırık,
Sensin biricik çare bizlerdeki bu derde.
Seninle geçen hayat cennet gibi güzeldi,
Yâd ediyor Seni her an bu muzdarip gönül;
Kaybolmaya yüz tuttu insanlığın ümidi,
Gel bir kez daha ruhumuzun içine süzül!..
Gideli Sen kimliğimiz, rengimiz kayboldu,
Nevbaharlar ümidi birer hazana döndü;
Sunduğun kevser kaynakları bir bir kurudu,
Gönüllerde tutuşturduğun heyecan söndü…
Analım hep Seni, Seninle nabzımız vursun,
Fidesi Senden yeşeren o güller solmasın;
Yoluna zift saçanların elleri kurusun,
Yürüdüğün güzergâh şeytanlara kalmasın…
