Eğitimin dışında bir sevdamız olmadı
Evimiz gönüllerdi, bir çatımız olmadı
Öyle de geçti kurban, böyle de geçti hayat
Şu dünyanın dehrine gözlerimiz kaymadı
Naif bir dokunuştu sadece vazifemiz
Gönüllere ilhamı veren Allah değil mi?
Aman! Zulmet ağında bitmesin nefesimiz
Hayatı veren O da alan Mevla değil mi?
İnsana hizmet için sinesini serenler
Altındır yine altın, çamura düşse bile
Dünyayı satın alıp ukbayı terk edenler
İnsanlığa eremez cevheri olsa bile
Zalim dünya durmadan zulmetini artırdı
Gönüller aydınlıktı, karanlıkta kalmadı
Takatimiz kesildi. Doğru! Yorulduk, amma
Siyanet etti Mevla, bizi yalnız koymadı
İnsanı anlamaktı eğitimden kastımız
İnsan için gülmüşüz, insana ağlamışız
İnsanı anlayanlar refikimiz, dostumuz
Zamanı dilim dilim bu kasta bağlamışız
İnsan: varlığın özü, kâinatın meyvesi
Kâbe’den önce gelir insana giden yollar
İnsanı yüceltmektir eğitimin gayesi
Âdem düşer yollara, iblis geçidi kollar
