Adı Nurefşan,
iki kanat taktılar iki yanına;
Meriç’in rengine boyadılar masum yüzünü.
Mahrum bıraktılar küçücük yaşında
anadan, babadan ve vatandan…
Daha anlam veremeden dünyaya,
ellerini bir avuç suda yitirdiler.
Güzelim gözlerinin ışığını,
bayram sabahlarının neşesini,
okulun ilk günü heyecanını aldılar.
Birlikte oturulan akşam yemeklerini,
pazar günü gidilen parkları,
babasının iki elinin sıcaklığını
ve bir masumun daha ahını aldılar!
Bir anneyi yavrusuz ve çaresiz bıraktılar…
Meriç’in soğuk sularına bir melek daha düştü;
yorgun yüreklere bir feryat,
suskun milletlere bir ayıp daha düştü!
Nurefşan nur oldu;
Kalbimize sızı, gözümüze yaş oldu.
