İnsan olmak ağırdır! Yansa isyan ateşi, Gözyaşı ikliminde nice gönlü soldurur. Zuhur etse semadan ilahî af güneşi; Âdem Nebî cismiyle, kul hayata tutunur. Sevdiğini yitirmek
Zahit tevekkülle yüklenir yükü Kudret sahibinden korunma diler Nefsine kul olmuş zalimler çünkü Karakterin gereğini sergiler Kaçtıkça üstüne üstüne gelir Bırakmaz peşini, dünya çilesi Kadere
Sus artık kaldırmıyor yüreğim Ağlama bebek annen gelecek Dinmezse ahın yanar ciğerim Ağlama bebek annen gelecek Her çığlığın alır beni benden Anne demeyi unuttum neden
Ve biz uykudayız. Gözler kapalı, gönüller açık, Bir şeyler kurmaktayız yine, Halüsinasyon görmekte biri, Biri yeni rüyasını yazmakta, En gereksiz anda, Yükselir nabız, ateş yükselir,
Bugün hep dertli hüzünlü besteler söyledim durdum Nerde bir zamanlar bülbüllerin şakıdığı yurdum Kutlu beldelerden bize esintiler ulaşırdı Göklerin ruhanileri aramızda dolaşırdı. Her gün cihanın
“Bismillah her hayrın başıdır” diyerek başladım. Zamanın güzelliği manasında “Bediüzzaman” ismini aldım. Henüz on dördümde medreseyi bitirip Seksen küsür kitabı ezberledim Âşık olduğumdandı, aşığım başladı
