Şevval ayı gelince,
Ramazan’ın ertesi.
Bir his gibi pek ince,
Duyarım melek sesi.
Der bana “Gevşeme sen,
Bırakma o iklimi.
Nefsini her bir dem yen,
Yenilseler de kimi!
Sen “oruca devam” de,
İpi göğüsle hemen.
‘Oruç benim davam’ de,
Mis kokulu yasemen.
Altı gün bir seneye,
Denk gelen oruçtur bu.
Yükselerek sineye,
Maddeden huruçtur bu.
Bir daha anlamaktır,
Ruhun ebed sesini.
Kurtuluş aramaktır,
Silip madde sisini…
Aydınlığa çıkmaktır,
Şevval’de sabah gibi.
Kalbe şem’a yakmaktır,
Ta görünsün Sahibi…”
