Güzel günler yakın, ufukta ışık; Tomurcuğa durmuş, vuslat yakında. Huzurlu hayata hasret insanlık, Dönüyor mevsimler bahar çarkında. Mukaddes gözyaşı, çileli miras; Hüzün engel değil, düşmez
Sevdirdi Seni bana her şeyden artık felek, Varsın kebap olsun sînem tâ subh-i haşre dek; Meftûn-u hüsnün gibi, belki de bilmeyerek, Yüzüm izinde, dolaşıyorum inleyerek…
Yâ İlâhî bize tevfîkini gönder… — Âmin! Doğru yol hangisidir, millete göster… — Âmin! Rûh-i İslâm’ı şedâid sıkıyor, öldürecek. Zulmü te’dîb ise maksûd-i mehîbin, gerçek,
İçimde bir duvar, dışımda duvar, Dilimde tekbir var ta ötelerden. Mademki kalbimde sonsuz güzel Yâr, Duvarlar, zindanlar muştu seherden. Çekilmesin varsın sarsın çevremi, Suçum ne,
Yine hicranla Sen’i andı gönül, Tende canım, ruh-u revânım Canan. Andıkça hasretlere yandı gönül; Ne olur kıl artık vuslata şâyân.! Seven ve ağlayan bir bîçâreyim,
Bir hayalim var, bulutların dahi fevkinde İnananlar bir gül devri yaşatma azminde Savaş yok, zincirler kırık, nefret sükût etmiş Sema inliyor sanki, herkes şükür bezminde
Yâ Rab ne hatîbdir ki makber: İnsanlara en derin meâli, Bir vahy-i bülend kudretiyle, Telkîn ediyor lisân-ı hâli! Ondan da alınmıyorsa ibret, Yok bir daha
Dünyayı âhiretin mezrası bilemedik Esen fırtınalarla sağa sola devrildik Birer müflis olarak yolun sonuna geldik Uzat nurlu elini, perişandır hâlimiz Hazan vurmuş yapraklar, kuru dallar
Bir millet arıyorum, vefasızlık etmeyecek. Önce alkışlayıp daha sonra öldürmeyecek. Puslu havalar ihanet kokarken buram buram. Korkmayıp gölgesinden yer açacak sinesinden. Dimdik duracak hepsi, yedisinden
