Ömrünü bir davaya vakfeden her kişi gibi Bediüzzaman da bu mücadelesinde birçok sürgün ve eziyet görmüştür. Mücadelesinin kırılma noktalarından biri ve belki de en önemli
Yıl 2049. Sıcak bir ağustos günü, ailece annemin köyüne geliyoruz. Anneannemin evine doğru ilerlerken arabanın camından çocuk parkını görüyorum. Çocukluğum geliyor aklıma. Altı yaşındayken, işte
Ömrünü Kur’ân ve iman hizmetine adayan Üstad Bediüzzaman, I. Dünya Savaşı’nda Osmanlı askerlerine moral vermiş, talebeleriyle kurduğu milis kuvvetiyle muharebelere iştirak etmiştir. Talebelerini şehit veren
Deniz kenarındayım. Kumlara değiyor ayaklarım. Bir yanım mavi, bir yanım kara. İçimde dalgalar vuruyor sahile. Islanıyorum. Ellerim deniz kokuyor. Mavi oluyorum. Tekne geldi gelecek. Ümitler
Zor gelir insana yurdundan yuvasından ayrılmak. Zordur bir çanta ile yollara düşmek. Sevdası ve davası olmayanlara aslında her şey zordur. Yolculuğu Allah’a olanlara ise her
Sekiz veya dokuz yaşındaydım. Bir gece rüyamda, bizi üstü açık bir jandarma aracına bindirmişlerdi. Bir sürü insanı üst üste atıyorlardı. Sonra o büyüdüğüm, çocukluğumu doya
Hafta sonu bir düğünümüz var, davetiyelerimiz vakfımıza bırakılmış. Yerli arkadaşlarımız tarafından davet edilmiş olmak, bizim için memnuniyet verici… Düğün, yaşadığımız yere altı saat mesafede
Hayretler kuşağında yaşıyoruz. Her ne kadar şu an için yaşanılanları hakkıyla idrak edemesek de bu böyle. Bunu her geçen gün daha iyi anlıyoruz. İstediğimiz gibi
Abdülvahit Tabakçı, 1927’de Eskişehir Çifteler ilçesine bağlı Belpınar köyünde doğdu ve 16 Ocak 2019’da vefat etti. Ataları, tabak imalatı işiyle uğraştığı için Tabakçı soyadını almışlar.
Sınıfımızın öğrencilerinden Andrei Cosma, şehir içi bir tramvayın altında kalarak hayatını kaybedeli henüz üç gün olmuştu. Kasım ayındaydık. Sonbaharın hüznü okulumuzu, en çok da 12-H
“Güzel günler tekrar gelir mi?” diyoruz sıkıntılı günlerden geçerken. Aslında kötü gibi görünen günler, tahmin ettiğimizin ötesinde güzelliklere vesile oluyor, ama insan, o musibet anlarının
