İlkler vardır ya… “İlk gidenler.” O ilk gidenlerin çocukları büyüdü artık. Ektikleri tohumlar yeşerdi, çiçek açtı.Ben Manisa’da doğdum ama gitmediğim il, şehir, yoktur. Ailem bir
Amerika’da Hocamın kabrini ziyaret ettim.Çiçeklerle dokunmuş toprağının başında sessizce durdum.This content is restricted. Please subscribe or log in to access full content.Tüm içeriği görmek için
Öğretmen olmak, minik yüreklere dokunabilmekti çocukluk hayalim. Rabbim duamızı kabul etti; öğretmen olmayı nasip etti. Büyüğümüzün, “En büyük amelim niyetim, niyetimi amel kabul etmen de
Ömrünü bir davaya vakfeden her kişi gibi Bediüzzaman da bu mücadelesinde birçok sürgün ve eziyet görmüştür. Mücadelesinin kırılma noktalarından biri ve belki de en önemli
Yıl 2049. Sıcak bir ağustos günü, ailece annemin köyüne geliyoruz. Anneannemin evine doğru ilerlerken arabanın camından çocuk parkını görüyorum. Çocukluğum geliyor aklıma. Altı yaşındayken, işte
Ömrünü Kur’ân ve iman hizmetine adayan Üstad Bediüzzaman, I. Dünya Savaşı’nda Osmanlı askerlerine moral vermiş, talebeleriyle kurduğu milis kuvvetiyle muharebelere iştirak etmiştir. Talebelerini şehit veren
Deniz kenarındayım. Kumlara değiyor ayaklarım. Bir yanım mavi, bir yanım kara. İçimde dalgalar vuruyor sahile. Islanıyorum. Ellerim deniz kokuyor. Mavi oluyorum. Tekne geldi gelecek. Ümitler
Zor gelir insana yurdundan yuvasından ayrılmak. Zordur bir çanta ile yollara düşmek. Sevdası ve davası olmayanlara aslında her şey zordur. Yolculuğu Allah’a olanlara ise her
Sekiz veya dokuz yaşındaydım. Bir gece rüyamda, bizi üstü açık bir jandarma aracına bindirmişlerdi. Bir sürü insanı üst üste atıyorlardı. Sonra o büyüdüğüm, çocukluğumu doya
Hafta sonu bir düğünümüz var, davetiyelerimiz vakfımıza bırakılmış. Yerli arkadaşlarımız tarafından davet edilmiş olmak, bizim için memnuniyet verici… Düğün, yaşadığımız yere altı saat mesafede
Hayretler kuşağında yaşıyoruz. Her ne kadar şu an için yaşanılanları hakkıyla idrak edemesek de bu böyle. Bunu her geçen gün daha iyi anlıyoruz. İstediğimiz gibi
