Herhangi bir sanat eseri, sanatkârın duygu, düşünce ve inanç dünyasının, ruh güzelliğinin yansımasından ibarettir. Mevlana’nın ifadesiyle, testinin içindekinin dışarıya sızmasıdır. Bu durum neredeyse bütün sanat
Ebediyete meftun olarak yaratılan insanoğlu, var olduğu günden bu yana hep sonsuzluğun peşine düşmüştür. Sırtını semavî ve nebevî hakikatlere, manalara ve nurlara döndüğü günden bu
Objeler dünyasında, hadiselerin bağrında, varlık ve kâinatın özünde, insanın derununda saklı hakikatlere nasıl ulaşılır, bu hakikatler hangi yollarla, nasıl ifşa edilir soruları her zaman merak
Gözümüzün önündeki mevcudat ve masnuatın çehresine serpiştirilmiş güzelliği inkâr etmek müdür? Yeryüzündeki güzellik, neredeyse bütün sanat dalları için vazgeçilmez bir ilham kaynağı olagelmiştir. Aynı zamanda,
Bir metnin yorumlanmasında ve metne dair mânâ inşasında, yazar mı, okur mu, yoksa metin mi öncelikle ele alınmalıdır? Bu soru, Batı yorumbilimini uzun bir süredir
