İnsanoğlu yaratıldığı günden bu yana, gündüzlerin yanında geceler, ışığın yanında da karanlıklar hiç eksik olmadı. Yerküre üzerinde nur ve zulmetin münavebesi gibi her zaman aydınlıkları
Seni sevmek istedim hep derinden, Ölesiye olsa da aşk derdinden; Nefes alıp-versem o sevgi ile, İsterse sökülsün kalbim yerinden. Çevirme benden yüzün hiçbir zaman,
Oturmuş ruhumu dinliyorum; realiteleri aşkın oluşumlar bekleyen bir hâli var. Zannediyorum içimin sesini dinleyebilenler de bu intizarı duyabilirler. Gerçi sinem her zaman gamla çarpıyor; şimdilerde
Yıllarca hep tebessüm etti felek, Zor olsa da o mev’ûdu beklemek; İnandık bir bahar geleceğine, Geçmişteki o nevbaharlara denk… Onca yitikle yanmıştı sineler Şimdi
Yalnız hissediyorum kendimi bu yâd ellerde, Dolaşıp duruyorum her dem âvâre âvâre; Ey Sevgili, Sendedir derman bu onulmaz derde, Dönmüş bütün vuslat demleri birer âh
Bu hayatın yaşama külfetine değip değmemesi büyük ölçüde, varlığın gayesinin bilinip bilinmemesine bağlıdır. Hatta diyebiliriz ki; varlık ve insan mülâhazamızın zaman zaman bize hatırlattığı hayat
Hiçbir şey ayıramaz bizi sizden, Sökemez sevgini kalblerimizden; Vazgeçmez gönüller Seni sevmekten, Tutmuşsa Senin elin elimizden. Bütün gönüllerde neş’e-i vuslat, Sevgiye sevgin bizlere iltifat;
Gönül erleri her zaman söze gerçek değerini kazandırma peşindedirler. Onlar ağlarını gerer, sürekli iç ihsaslarını ve gönüllerinden fışkıran mazmunları avlamaya çalışır, vicdan mekanizmasından vize almayan
Gönül bildiğinin müptelasıdır, Hak bilinenlerin tek âlâsıdır; Hak’tan koparan ilim, ilim değil, O ölü kalblerin baş belasıdır. Bir niyazım var ey Rab, lütfet dinle, Bir
