Sabır ilmeğiyle örülmüş bahar, Seni hangi kahır hazan yok etti? Dedik; umut ile vuslata kaç var? Seni hangi hicran, hizlân yok etti? Çiçekler örmüştük tam

Bir zamanlar var idi Çamlıca Tepesi’nde, Akademi isminde bir ışık, nur yuvası. Gökten tayflar taşırdı sesinde, nefesinde, Mescitler duayeni, zaviyelerin hası. Çok da büyük değildi,

Çıkıversem bir gece adım adım yürüyüp Sonsuzluk denen yola aşk kanadını açıp Bütün benliğimi de ardım sıra sürüyüp Allah’a koşar gibi, fâni dünyadan kaçıp… Çıkıversem

Bir ilim ki arifândır, arif onu nihan söyler, Aslen diyen o değildir, melekûtî lisan söyler. Durur sanki bir dağ gibi, odur asrın tek hatibi, Aslen

Al beni terkine, al ey kahraman, Gidelim, mahmuzla atı, yâre sür. Zamanın rüzgârı esse de yaman, Gidelim son hızla, atı yâre sür. Buralar yaşanmaz bir

İçimde bir duvar, dışımda duvar, Dilimde tekbir var ta ötelerden. Mademki kalbimde sonsuz güzel Yâr, Duvarlar, zindanlar muştu seherden. Çekilmesin varsın sarsın çevremi, Suçum ne,

Yaralı yüreğim, tabibi Sensin. Şifa ver, gül elin değsin kalbime. Aç kaldı sevgiye, habibi Sensin, Beni de ulaştır Yüce Rabbime. Bu yerler girdaplı, vakumlu, çukur,

Hasretini çektiğim, Senden haber bekledim, Çöle yağmur nasılsa, geceye nasıl fecir! Parmaklıklar ardında günü güne ekledim, Hicranım kollarımda, küflü, paslı bir zincir. Uçan kuşlara sordum,