Her insan kuyuyu içinde taşır Ve sabır damıtır kor gecelerde Gam yükü olur da suskun yüreği Bir volkan misali ufka boşalır   Kocaman bir dünya

Kasvetli bulutlara belenmiş dünya Bir baştan bir başa acı, ıstırap Bu zifir, bu karanlık; göz gözü görmez Buhran, yine buhran; her şey mi serap? Kasvetli

Ne garip bir şekilde Geliyor şimdi veda Bakarsın işte öyle Gitmeden son bir defa Mahzundur kimileri Yorgundur heceleri Tutulmuş ırmak boyu Ah gökyüzü kopkoyu İçinde

Bana memleketimi geri verin Yeniden ümit çiçekleri Menekşe, gül, lale Cıvıl cıvıl kuşlar Eksik olmasın ruhumdan Rengârenk dört mevsim   Bana memleketimi geri verin Mavisiz

Ne masmavi gökyüzü Ne coşkun akan sular Yok artık o bahçeler Özgürce uçan kuşlar Görünmez oldu şimdi Gecelerde yıldızlar Kayboldu gidişinle O sımsıcak bakışlar Dokunsun

Sanki her şey bir rüya Şu dünya sarmalında Sağanak olmuş bela Masiva otağında Ah u efgânda yer gök Belki de inleyerek Efsunlar var kalbimde Başım

Merhum Âkif’i rahmetle anarken   On dört asır evvel yine böyleydi mezâlim Mazlum ne yaman sancıda, zâlim yine zâlim Dost derken elin oğluna gör bak