Meâdın, mebdein, hâlin ki üç müdhiş muammâdır… Durur edvâr-ı müstakbel gibi karşında hep hâzır. Koşarsın bunların sevdâ-yı idrâkiyle durmazsın, Hakîkatten velev bir şemme duymazsan oturmazsın.

Ne zindanlar olur hâil, ne menfâlar, ne makteller… Yürürsün sedd-i râhın olsa hattâ âhenîn eller. Yıkar bârû-yi istibdâdı bir âsûde tedbîrin; Semâlardan inen te’yîdisin gûyâ

Haberdâr olmamışsın kendi zâtından da hâlâ sen, “Muhakkar bir vücûdum!” dersin ey insan, fakat bilsen… Senin mâhiyyetin hattâ meleklerden de ulvîdir: Avâlim sende pinhandır, cihanlar

Bir gâye-i maksûda şitâb eyleyen âdem, Tutmuşsa bidâyette eğer azmini muhkem, Er geç bulacak sa’y ile dil-hâhını elbet. Zîrâ bu şu’un-zâr-ı tecellîde, hakîkat, Tevfîk, taharrîye,