20 yıl önce Türkiye’den başlayan Hizmet ve hicret yolculuğumda, geri dönmeme kararlılığı içinde, “Gittiğim yerde Allah için koştururken dünya hayatım son bulsun inşallah,” dedim. Çok
Evinde mahpus, hapiste mahpus, hasta bedeninde mahpus bütün dertlilerin derdi var yüreğimde. Hz. Yusuf (aleyhisselâm) kuyudayken yüreğindeki sızı hiç dinmeyenim ben. Olanlara güç yetiremeyecek kadar
Bir gün işlerimin yoğunluğu nedeniyle eve geç gelmiştim. Tabiî ki ev halkı, okul ve iş hayatının verdiği yorgunluktan olacak, çoktan uyumuştu. Günün yorgunluğunu atabilmek adına
Kamptayız, akşam yemeğinde ve her şey seyrinde. Yemeğimizi yerken bir çığlık kopuyor. Iraklı Zeynep’in annesinin ülkesinden vefat haberi geliyor. Kimse akşam yemeği yiyemiyor. Teselli için
Dil, ağız boşluğunda bulunan ve tatmaya, yutkunmaya, sesleri boğumlamaya yarayan, etli, uzun, devinimli et parçası, tat alma organıdır. Bütün canlılara verilen bir organ olup her
Her insan doğuyor, büyüyor, yaşlanıyor ve ölüyor. Kimileri daha hayatın baharında kimileri de küçük bir çocukken… İnsanlar olarak asıl sorunumuz büyümek değil, o zaten bize
(Hapisteki öğretmenime mektup) Pek değerli, pek hayırhah ve pek vefakâr öğretmenim! Ben sizin Cihan’ınızım. Bugün 25 Mayıs 2020. Bizleri mezun edeli tam 20 sene olmuş.
Gurbet, anıldığında boğazıma düğümlenen yumruk demek, sonra da gözlerimden gayri ihtiyarî dökülen yaşlar… Geride bıraktığım gözü yaşlı, ana babamı bir daha ne zaman görürüm, görebilir
Onulmaz yaralarımız var bizim. Bazılarımız gibi, çok taze, bir o kadar da derin. Kabuk bağlar mı, sarılır mı bilinmez. Bir dokunabilseydiniz size en yakın yerine
