İnsanın bedenen, ruhen ve fizikî olarak tam bir iyilik halinde bulunmasına sağlık denir. Kendisiyle barışık, şartlar ne olursa olsun huzur bulabilen, lüzumsuz konuları takıntı haline
Hiçbir şey ayıramaz bizi sizden, Sökemez sevgini kalblerimizden; Vazgeçmez gönüller Seni sevmekten, Tutmuşsa Senin elin elimizden. Bütün gönüllerde neş’e-i vuslat, Sevgiye sevgin bizlere iltifat;
Kur’an-ı Kerim’de ümmet olarak bahsedilen1 ve yaklaşık 2,5 milyon türü olduğu tahmin edilen hayvanlar, Rabbimizin cemal, kemal ve ihsanına ayna olurlar, ekolojik dengede önemli vazifeler
Bediüzzaman Hazretleri, Sünuhat adlı eserinde ve On İkinci Söz’de Batı medeniyeti ile Kur’ân medeniyeti arasındaki farkları, beş husus üzerinde durarak belirtir:[1] Dayanak noktası: Bediüzzaman’a göre,
Evrim anlayışına göre, bir canlıda yeni bir özelliğin kendi kendine ortaya çıkması için, tabii seleksiyondan önce fertte uyuma yönelik faydalı bir değişiklik ortaya çıkmalıdır ki
İnsanlığa karşı işlenen suçlar kapsamına giren “kitlesel öldürmelerin” en acı örneklerinden biri, Avrupa’da yaklaşık üç asır devam eden (1450–1750) “Cadı Avı,” diğer bir ismi ile
Allah (celle celâluhu) kâinatın merkezine hayatı koyup fizikî ve kimyevî şartları hayatın devamını mümkün kılacak şekilde tanzim etmiştir. Hayat da bakterilerden balinalara kadar geniş bir
Uzayıp giden gecelerde Seni düşünmek, Kanayan gamgîn kalbime Lokman’dan bir şifa, Firkat günlerini yâd edip her dem inlemek, Yaralı sinem için hem cefa hem de
Kalp atışlarımız hızlanırdı hatırlayınca, “Hicret edene pek çok genişlik vardır.” Hayat da bir sürgün, alışınca, En Kutlu Muhacir bizlere yârdır. Sonsuzdur Meriç’in bağrında gözyaşları, Maziye sızarak Hira’ya düşer. Kimilerinin Sıddık’tır yoldaşları, Yollarını aydınlatıp duaya düşer. Çölün, suyun ve yolun ardı, Hep ay doğacak üzerimizden. Acının, hasretin, umudun ardı, Yeni bir yankı var bezmimizden. Artık her şehir Medine’nin kucağı, Büyüyor, büyütüyor mefkûremizi. Nicedir tohumu ekilen sevgi ağacı, Her dalından çiçeklerle saracak bizi.
